Tante Clarisse is geen doordeweekse winkel maar een atelier waar gewerkt wordt aan verbinding. Tante Clarisse wil mensen samenbrengen, rond de tafel of aan de haard, met zoetigheden om in te bijten en zalige verhalen om over na te praten. Want waar de mond van vol is – worteltaart met roomkaasfrosting, ik zeg maar iets – daar loopt het hart van over.
Leen De Mulder werkte jarenlang als hulpverlener op een dienst voor persoonlijke en relationele problemen. Al die tijd deelden mensen hun levensverhaal met haar – de muizenissen maar ook de geluksmomenten. Leen wilde méér doen met de verbindende kracht van verhalen. Ze zei de hulpverlening vaarwel, volgde de opleiding Brood en Banket en liep stage in de Gentse Superette. Zo kon ze stap voor stap, door te mengen, te mixen en te kneden én met de authentieke bakblikken van haar tante Clary onder de arm, haar eigen verhaal vormgeven. Het verhaal van Tante Clarisse.
Met elke lekkernij die je bij Tante Clarisse koopt, steun je Bednet, een organisatie die langdurig zieke kinderen uit hun isolement haalt. Want als Leen het heeft over verbinding, is dat geen gebakken lucht.
Speciaal voor de Zoet-Zalige dagen van Tante Clarisse goot ik het eigenzinnige pad van Leen in een verhaal:
De Blikken Trommel
Het stokstaartje had geen welkomstbordje nodig. Elke morgen, nog voor hij goed en wel op zijn achterpoten stond, klopte er iemand aan. Dat was die ochtend niet anders.
“Goedemorgen stokstaartje”, tokte de kip. “Ik breng je een stukje van mijn essentie. Is er nog plaats?”
“Jazeker”, zei het stokstaartje en hij nam het deksel van zijn blikken trommel zodat de kip er zijn essentie in kwijt kon.
“Hèhè, dat doet goed. Bedankt stokstaartje!” riep de kip en ze wiebelde weg, haar knalrode kam kaarsrecht op haar contente kop.
Het stokstaartje richtte zijn snoet naar de zon en kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij genoot van die dagelijkse bezoekjes, met al zijn zinnen, tot in de toppen van zijn kleine tenen.
Tussen zijn wimpers en de zachte zonnestralen zag hij het hoofd van het konijn verschijnen.
“Dag stokstaartje”, zuchtte het konijn. Zijn oren sleepten als versleten dweilen over de grond.
“Wat scheelt er?” vroeg het stokstaartje.
“Mijn essentie speelt weer op. Kan ik bij jou iets kwijt? Please?” snifte het konijn.
“Natuurlijk”, zei het stokstaartje en hij hield zijn bezoeker de geopende trommel voor.
“Net op tijd”, zuchtte het konijn en met een grote boog mikte hij een stukje van zijn essentie in het blik. Daarna zwiepte hij zijn oren welgezind op zijn rug en huppelde huiswaarts.
Het stokstaartje ging zitten, zijn voorpoten hoog opgetrokken, en hij bekeek de blikken trommel. Het erfstuk van zijn grootmoeder zat intussen vol essentie maar werd met de dag zwaarder om te dragen.
“Fijn dat ze die dingen met mij willen delen,” dacht het stokstaartje, “maar wat moet ik ermee? Ik kan goed bezoek ontvangen en mijn oren spitsen, maar verder kan ik niets!”
Hoe langer het stokstaartje zocht naar een bestemming, hoe meer het vanbinnen begon te borrelen. Hij liep van het keukenkastje naar de muur en terug, schopte tegen de trommel, liet het blikken ding een paar keer de heuvel afrollen en hield het ten slotte in de hete vlammen om de inhoud op te stoken.
De volgende ochtend stonden de kip, het konijn, de koe en vele anderen aan te schuiven aan het huis van het stokstaartje. Niemand wist wat er gaande was maar er hing iets in de lucht.
Toen de deur eindelijk openging, werd het muisstil. Iedereen keek met open mond naar het stokstaartje en de trommel vol blutsen en builen. Hun adem stokte even toen hij het deksel van het gehavende blik nam, maar ineens roken ze het, allemaal …
Het was de geur van leven en beleven en welkom in mijn wereld. De geur van memorabele momenten en zalig zoete zonden. De geur van gisterengeluk en morgen veel meer van dat.
Eén voor één schoven de bezoekers dichterbij om de inhoud van de trommel te bewonderen.
“Hemels”, piepte de egel.
“Alleraardigst”, blaatte het schaap.
“Bedankt”, zei het stokstaartje en hij stookte het vuur nog wat op.
Hij had zijn essentie gevonden.
*********
a little bit of soap 