Overmorgen is het volgend jaar. Ik verwacht er niets van, van dat jaar. Een mens moet niets verwachten van dagen en nachten die niet anders kunnen dan elkaar blindelings opvolgen. Het is een van die wetmatigheden waar nauwelijks aan te wrikken valt, zoals eb en vloed en gapen tijdens de Keno-uitslagen.
Hoe je die aaneenschakeling van dagen en nachten invult, dat is een andere zaak. Op dat vlak mag je wel het een en ander verlangen, in de eerste plaats van jezelf. Van je omgeving hoef je doorgaans geen mirakels te verwachten. De stad zal straks nog net zo functioneren als vandaag. Bussen zullen bezwete lijven vervoeren en cultuurtempels zullen voor enige verlichting zorgen. Straatstenen zullen hakken kraken en klootzakken harten. Voor de rest zal iedereen vooral bezig zijn met de eigen wensen en dromen. Als je al verwachtingen hebt, dan kan je dus het best proberen om die zo veel mogelijk zelf waar te maken.
Zo wil ik mijn dagen en nachten dit jaar invullen met nog meer mezelf te zijn. Mijn identiteit mag dan continu gevormd en gekneed worden, sommige dingen druisen tegen mijn zijn in. Ik wil niet schrijven als Hugo Camps, neen, want ik ben geen zeventigjarige vent. Ik wil niet doen alsof mijn huishouden en mijn buikspieren perfect zijn, want dat zijn ze niet, bijlange niet. Ik wijd geen woorden aan begroting en indexering om enige vorm van intelligentie te bewijzen, maar ik blijf het hebben over mensen en hun kleine kantjes, want daar ken ik iets van. Ik ken mezelf, hopelijk laat ik mezelf gewoon zijn.
a little bit of soap 