Column: Goedgekeurd

(Column voor Happy Life magazine – september 2016)

Een fles water, de dikke van Lize Spit en mijn gsm op stil. Zo zou ik probleemloos door de autokeuring moeten geraken. De keren dat ik mij in de rij voor zo’n keuringscentrum stierlijk zat te vervelen met een kurkdroge mond en opdrachtgevers die maar bleven bellen zijn niet te tellen, maar deze keer ben ik er klaar voor.

Ik schuif mijn autozetel naar achter, kantel de rugleuning en ga ervoor liggen. Even voelt het alsof ik straks zelf onder handen zal worden genomen. Ik duw mijn knieën tegen elkaar en schud het beeld van mijn netvlies. De chauffeurs van de andere wagens voelen zich intussen al thuis. Ze openen ramen en deuren en slaan praatjes. Met de beste wil van de wereld kan ik mij niet voorstellen waar ze het over hebben. ‘Slecht weer vandaag, zeg. Alles goed met de bougies?’ Of: ‘Xianto en Axana aan boord? Heet uw hond dan toevallig Expres?’

Er komt beweging in de middelste file, die van mij. Ik leg mijn boek weg, schuif mijn zetel naar voor en sluit netjes aan. De man in de rechtse rij piept naar binnen om zijn nieuwe buurvrouw te keuren. Ik verschuil me achter mijn zonnebril en schuif opnieuw onderuit in leespositie. Het is niet omdat we straks een bandenspanningsmoment delen dat we per se boezemvrienden moeten worden. Veel boezem valt hier trouwens niet te zien dus schuif toch gewoon aan, gast! Ben ik nu officieel asociaal? Ik probeer me te concentreren op mijn boek maar mijn oren trekken mij naar buiten. Vanuit de werkplaats weerklinken heftige geluiden, van schokkende banden en dichtslaande deuren en volle bak gas geven. Hier wordt gewerkt, voor echt.

Ik wriemel in mijn zetel, voel mij een beetje ongemakkelijk. Misschien had ik toch op zijn minst de achterbank moeten stofzuigen, kruimels van Dinosauruskoeken dragen niet meteen bij tot een degelijke eerste indruk. Ik ben blij dat het regent. Zo valt het minder op dat mijn bolide al een tijd geen water en zeep meer heeft gezien. De rijen vorderen, langzaam maar sneller dan verwacht. Het boek ligt nog altijd open op dezelfde bladzijden als daarnet, ik heb dezelfde paragrafen al een paar keer herlezen zonder ze te vatten. Daar is de stopstreep, zo meteen is het mijn beurt. De motor draait, mijn hart klopt enkele tellen sneller met elke seconde. Zijn mijn banden wel uitgelijnd? Branden alle lampen? Waarom heb ik me op de wachttijd voorbereid en niet op al de rest? Een kwartier later stuur ik een sms naar mijn lief: ‘Geslaagd!’ Ik wist wel dat ik het kon.