Stapel

Ruud leunde met zijn voorhoofd tegen de ruit. Hij probeerde zijn opwinding te verbergen maar zijn ademhaling verraadde hem. Elke twee seconden besloeg het glas onder zijn neus. Hij rechtte zijn hoofd en stapte de boetiek binnen. De bordeaux lippen achter de toonbank tuitten zich en lachten. Ze herkenden het voorhoofd van daarnet, tegen de ruit.

“Goedemiddag!”

“Kan ik er een paar passen?”, vroeg Ruud.

“Natuurlijk, meneer. Welk maatje hebt u?”

Ruud bedacht net op tijd dat Pinkie, zijn teckel, hier niet ter zake deed. “43”, zuchtte hij en zijn lijf zeeg neer in de hoekzetel, helemaal in het midden. De lippen verdwenen met een rolwagen die bleef piepen tot ze de stock hadden bereikt. Ruud keek rond zonder veel te zien en deed ademhalingsoefeningen. Drie tellen in, zes tellen uit. Alleen zo bleef hij zijn opwinding de baas, dat had de ervaring hem geleerd.

“Voilà sè”, sisten de lippen lichtjes uitgelaten, en ze parkeerden de rolwagen met daarop een stapel schoendozen op een beenlengte afstand van Ruud.

“Dit is een modelletje uit de nieuwe collectie. Italiaans leder, goeie leest, handgemaakt, maat 46.” Ruud stak zijn kousenvoet in de rechterschoen en waande zich op een broeierig terras in Puglia, met een glas Sangiovese in de hand, wachtend op de passeggiata, de rituele avondwandeling die jong en oud op de been brengt.

“En deze, Frans design, duurzaam en vol-le-dig vegan, hebben we ook in gris foncé. Ik heb maat 39 voor u meegenomen.” Ruud kroop erin en kreeg kippenvel. Dit was alles wat hij had gehoopt toen hij met verdoofd voorhoofd de etalageruit had staan beslaan.

Gedecideerd namen de lippen een derde doos van de stapel. “Kijk eens, Britse klasse, chic en casual. In een 43.” Ruud schrok. Hij zocht de ogen van de lippen. Ze wisten toch dat hij een 43 had? Daar was hij van bij het binnenkomen toch heel duidelijk over geweest? Hij zoog de boetieklucht drie tellen lang naar binnen en liet zijn longen daarna de volle zes seconden leeglopen. Om de lieve vrede stak hij zijn voeten dan toch maar in de zwarte gaten.

“Au!”

“Doen ze pijn? Waar?”

“Hier!” Ruud wreef over zijn elleboog.

Het bordeaux van de lippen verbleekte. “Sorry, mijn fout.”

Ruud paste daarna nog een Deense 38 en een Letse 45 maar eigenlijk wist hij het al. Zijn hart klopte het felst voor de Franse 39, vooral in zijn kleine teen. Die zouden het worden. In gris foncé, weliswaar.