‘Ik ben genoeg.’ In Het Voordeel van de Twijfel op Canvas spoorde Wim Helsen de mensheid aan om die zin wat vaker in de mond te nemen. ‘Ik ben genoeg’, ik mag er zijn, ook zonder 30.000 likes, shares en retweets, ook zonder continu hemel, aarde en voorgeborchte te bewegen om mezelf te bewijzen. Aanvaarding van het zelf en de ander, het zou genoeg moeten zijn om rust te vinden in ons eigen bestaan en ieder ander in zijn waarde te laten.
Anno 2015 blijkt het echter meer dan ooit vechten tegen de bierkaai. In het eerste dS Weekblad van dit jaar bloklettert Bert Bultinck: “‘Mia’ was niet uit de ether te branden, maar zowat niemand durfde te zeggen dat Luc De Vos eigenlijk maar anderhalve goeie plaat heeft gemaakt.” Wellicht is het relaas van meneer Bultinck ironisch bedoeld, maar bij mij hadden zijn woorden de werking van een wapperende hand op een wesp zonder gevoel voor ironie. Want wanneer is het in godsnaam genoeg? En zal het eigenlijk ooit wel eens genoeg zijn?
Wanneer maakte u voor het laatst een nummer dat in De Tijdloze 100 stond? Wanneer schreef u nog eens de soundtrack van een hele generatie? Wanneer was de laatste keer dat u vriend en onbekende trakteerde op een Duvel en een ferme schouderklop? Wat moet een mens doen om er te mogen zijn? Wat verlangen we eigenlijk van onszelf en van de ander? Weet u het nog? Als er al geen helden of voorbeelden meer mogen bestaan in onze hoofden, hoe moeten we dan ons eigen leven nog zin en waarde geven? Als een wereldhit in Vlaanderen, anderhalve goeie plaat – niet mijn woorden – en een goed hart al niet meer volstaan om geschiedenis te schrijven, hoe moeten wij dan aan een toekomst beginnen? Is de mensheid dan echt finaal mislukt? Zijn we al bij voorbaat gedoemd om niet te voldoen? Genoeg, mensen, het is godverdomme genoeg geweest!
a little bit of soap 