Ze waren gesloten wegens verbouwingen. Vandaag staat de deur van hun bakkerij-patisserie weer open. Maar niet echt. Ze willen zo weinig mogelijk met Jan en zijn pet te maken hebben. Dat merk je aan de afstand die je stem moet overbruggen om vijf koffiekoeken te bestellen. Dat zie je aan de steriele kleuren die je doen geloven dat je die koeken veel te duur betaalt. En dat voel je aan de gretigheid waarmee de onbemande kassa je geld naar binnen schrokt. Want afrekenen kan nog contant maar niet meer in het handje. Je stopt je centen in een automaat, het binnenwerk maakt het verschil en de gleuf geeft gepast terug. Zonder fout, zonder ezelsoren of warme vingerafdrukken, zonder ‘maar madam, uw handen hebben koud, trekt uwe gilet seffens maar goe toe’. Hoe efficiënter de zaak, hoe minder mens. Ik erger me.
a little bit of soap 