Mijn washandje bleef altijd onaangeroerd. Die met rode matten en zure beertjes waren halverwege de slaapzaal meestal al leeg maar die van mij moest niemand hebben. Elke avond ondernam ik een nieuwe poging, vulde ik een verse lap met mijn lievelingsdrop en lanceerde ik het badstoffen zakje in het nachtelijke snoeprotatiesysteem. En keer op keer kwam de hele santenkraam terug. Thuis werd er nochtans om gevochten, vooral om die dikke dubbele. Maar daar, tussen de stapelbedden van het CM-kamp, werd ik keer op keer afgewezen, samen met mijn snoep. Ik wist dat ik mij populair kon maken met zure hosties, misschien wel net zo populair als die felle met haar toverballen. En toch bleef ik gekleurde drop in mijn washand proppen. Never ever quit. Het is niet omdat ze het niet willen, dat het niet goed is.
a little bit of soap 