Dat ik dat dus niet wist. Dat traditionele antikleefpotten en -pannen de stof PTFE bevatten, een chemisch boeltje dat afbreekt als ge uw pan te warm laat worden. En dat er, terwijl ge nietsvermoedend van uw Ricard nipt en de moot zalm een extra draai van de pepermolen geeft, verschillende giftige gassen vrijkomen. Gassen die schadelijk zijn voor u en voor iedereen die rond uw pruttelende potten en pannen staat te kwijlen. Uw kanarie kan zelfs finaal van zijn stokje gaan door die dampen. Maar daar moogt ge niet te lang bij stilstaan, want intussen kan de PTFE-laag verbranden en loskomen. Dan slikt en hapt ge die gewoon weg, samen met de pureepatatjes. Smakelijk.
Dan probeert een mens buiten dat occasionele kleintje met pickles een beetje gezond te eten, goeie gezouten boter te vermijden, nu en dan een biodynamisch geteeld worteltje in de pan te gooien. En dan blijkt dat ge niet alleen moet kijken naar wát ge in de pan smijt, maar ook in wélke pan ge dat smijt. Nooit meer in die afgeschilferde grill van de bomma, dat spreekt. Bij leven en welzijn, ook van uw kanarie.
P.S. Gezonde en ecologische potten en pannen die ook nog eens mooi zijn om naar te kijken én puur Belgisch? Check GreenPanTM.
a little bit of soap 