‘We hebben doodgewone mensen nodig voor die campagne’, zei de creatief directeur, en hij keek naar mij. Voor ik het wist stond ik keihard doodgewoon te wezen op een reeks advertenties en postkaartjes. ‘Perfecte casting’, klonk het. Ik had nochtans speciaal een blauw oogpotlood gekocht om de kleur van mijn trui te accentueren. Ik was de dag van de shoot 20 minuten vroeger opgestaan om mijn haar te wassen met Ultra Doux van Garnier. En ik had net voor de klik lichtjes mijn lippen getuit in een poging groter te lijken dan mijn kleine hartje. Maar ik bleef doodgewoon. En dat ben ik nu – 12 jaar later – nog altijd. Levi’s changes your life? Allemaal zever, die reclame.
a little bit of soap 