Een sinterklaaskapoentje, dat was ik op deze foto. Ik herinner het mij alsof het gisteren was. Het jaarlijkse sinterklaasfeestje van de Gesubsidieerde Vrije Gemengde Basisschool Lembeke (klein dorp, grote woorden, u kent dat) was net afgelopen. Ik had een zak vol overdreven blinkende mandarijntjes en bruine zoete koekjes gekregen van een opgefokte schoensmeergriezel met ontzettend witte oogbollen en wachtte stilletjes in een hoekje op mijn neefjes en broertje. Maar ik zag niemand. En er kwam niemand. Ik staarde naar mijn schoenen, keek tientallen keren in de zak en probeerde vooral niet te denken aan de roe.
Onbekende gezichten met mottige feestneuzen lachten mij toe maar ik ging hun blikken uit de weg. ‘Zie ginds komt de stoomboot!’ riep ik in gedachten. En ‘Hoor wie klopt daar!?’, alsof dat hun aandacht zou afleiden. Tevergeefs. Een onverlaat legde mijn zichtbare verlegenheid vast op de gevoelige plaat. Hier ziet u het resultaat. Ik voelde mij over het hoofd gezien én bekeken. Zo verdomd alleen.
‘Ha, hier staat ge. Ik heb toch veel meer koeken dan gij en ge krijgt er niets van!’ Mijn broer. Hij had mij gevonden. Alles was goed.
a little bit of soap 